Hiken en markiezen

Zaterdag was ik uitgenodigd om mee te gaan op een trip naar lake Habima. Dat is een groot bergmeer ergens hoog in de bergen, ligt rond de 3500 meter hoog. Pak Calvin, een leraar van de school, had mij uitgenodigd. We zouden ernaar toe rijden met een dikke Ford Ranger van een vriend van hem. Die vriend bleek 15 jaar oud te zijn en hij reed al sinds zijn 12e in de dikke wagen. Haha dat werd dus onze chauffeur. Zijn vader bleek erg rijk te zijn dus vandaar die dikke bak. We waren met 9 man. Pak Calvin met zijn vrouw en zijn kindje van 1 jaar, de chauffeur en dan nog 2 jongens en 2 meisjes van rond de 20 jaar oud, vrienden van de chauffeur.

Het zou een tocht zijn van ongeveer 2 uur naar het meer en dan nog eens 1 uur naar Stone border, de grens tussen 2 districten. Ik zat gezellig in de achterbak van de pickup met alle jongelui, was erg leuk. De weg was redelijk goed, af en toe was de helft van de weg weggezakt in een ravijn maar we konden overal goed langs. We kwamen steeds hoger en hoger en het werd steeds kouder.

Bovenin het gebergte waren alleen nog maar houthakkerskampen te vinden, geen normale dorpjes meer. Halverwege de weg lag er nog een vrachtwagen gekanteld op de weg, bleek dat een dronken chauffeur die vrachtwagen recht de berg af had gereden. Zo van de ene haarspeldbocht naar de andere, maar dan recht naar beneden. We konden er gelukkig langs, anders konden we de hele dag wel vergeten, dat is de enige weg naar boven. Na een poosje hield de asfaltweg op en ging het over in grind en zand en grote rotsen.

Na een uur gehobbeld te hebben over die weg kwamen we aan bij het meer, supergaaf en supermooi. Omdat dat meer zo hoog ligt groeien er alleen maar mossen rondom dat meer, in allerlei kleuren echt heel mooi. Toen we daar stonden te bibberen bij het meer zij een van de jongens die mee was, Jongens we moeten in dit meer zwemmen, het is nu of nooit. Tja dat was zeker waar maar het was verschrikkelijk koud. Maargoed toch gedaan haha gewoon met zn allen erin gesprongen, superkoud maar ik kan nu toch zeggen dat ik in lake Habima heb gezwommen.

Toen we terug bij de auto kwamen had Pak Calvin al wat kip gebraden boven een vuurtje en hebben we heerlijk gegeten met uitzicht op alle bergen rondom ons en op het grote meer. Na de maaltijd gingen we verder richting Stone border, dat ligt nog eens 500 meter hoger dus op 4000 meter. Die weg was nog slechter en af en toe moest er iemand wat brokken rots wegduwen omdat anders de auto er niet langs kon. Een keer stonden we helemaal stil omdat er een rots onder het differentieel klem zat. Af en toe moest je rivieren oversteken met de auto, was erg gaaf.

Na stone border was absoluut de moeite waard. Die oeroude stenen daar zijn al duizenden jaren gesleten en gevormd door de wind. Dat ziet er zo gaaf uit. En aan het einde was er een diep ravijn echt supergaaf daar. En de weg die we steeds volgden is ook gewoon de officiële en de enige weg naar het volgende district. En dat district lag nog eens 5 uur rijden vanaf Stone border. Dus als je even met de auto naar het volgende district wilt dan moet je dus gewoon 8 uur lang door de bergen rijden over een zwaar gevaarlijke onverharde weg. En die pickups uit dat district die langs kwamen waren helemaal bepakt en bezakt en overal hingen er mensen aan. Moet je nagaan, gewoon 8 uur hangen aan een auto.

Na Stone border gingen we terug naar Wamena, het was nog 3 uur terugrijden en het was al laat, we moesten opschieten. En natuurlijk op dat moment knalde de achterband uit elkaar. Dus wij snel die band vervangen want we moesten echt terug, er kwam een mist op zetten en het zou snel donker worden. En in de mist en in het donker wil je echt niet op een onverhard weggetje in de bergen langs diepe ravijnen rijden.

Halverwege de weg naar beneden begaven de remmen het van de auto. De chauffeur trok gelijk aan z’n handrem en we stonden gelijk dwars op de weg. Manmanman echt net voor zo’n aardverschuiving waar de halve weg weggespoeld was. Na die jongen parkeerde z’n auto aan de kant van de weg. Bleek dattie totaal niet op de motor geremd had alleen maar met z’n normale remmen. Dus die waren gloeiend heet. En wat doettie kerel, die gooit er gewoon koud rivierwater overheen, zo dat koelt wel af. Naaa het slechtste wat je kan doen met hete remschijven is water eroverheen gooien. Dan trekt de hele boel direct krom. Maargoed de remmen deden het weer en het was ondertussen al donker geworden dus het laatste stuk moesten we in het donker doen. Ik ben maar lekker gaan pitten dan krijg ik in ieder geval niks mee over hoe die kerel rijdt.

Die avond nadat we terug waren in Wamena stond ik met wat vrienden te praten in de stad, ik had geen geld meer bij me en ik was hongerig. Maar toen was er een zo’n kerel die vroeg waar ik vandaan kwam en of ik hem een lift wilde geven dan zou hij mijn avondeten betalen. Nagoed dat wilde ik wel, dus even later zaten we in zijn restaurantje.

Haha ik zat dus daar in dat restaurantje te eten en komt er een kerel binnen met een hele grote tas. Dus diegene die mijn eten betaalde zij iets onverstaanbaars en ik kon alleen het woordje markiezen verstaan. Na en dat zijn echt superlekkere vruchten hier dus ik vroeg hoeveel die kostte aan die kerel met die grote tas. Staat ie mij een beetje raar aan te staren dus ik vraag het opnieuw, hoeveel kosten die markiezen van jou? Zegtie ik ben niet te koop. Huh?? Bleek de naam van die kerel markiezen te zijn. hahaha het hele restaurant lag dubbel van het lachen en ik ook maar ik had natuurlijk enig schaamrood op mijn kaken. De taal zorgt nog steeds voor zulke grappige en soms awkward momentjes.