De reis door Java
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
26 December 2016 | Indonesië, Batavia
Maandag weer met een luxe taxi naar Probolingo gereden, was ongeveer 5 uur rijden vanaf Banyuwangi. Hier sliepen we ergens hoog in de bergen in een hotelletje. Het was superkoud daar. Die nacht zouden we om 3 uur ‘s nachts opgepikt worden door een Jeep die ons naar de vulkaan Bromo zou brengen. We konden dan de zonsopgang zien bij die vulkaan. Na een uurtje gereden te hebben kwamen we aan bij het uitzicht punt, helemaal gebutst en gedeukt. Die jeep had nou niet echt hele lekkere stoelen ofzo. Gewoon houten plankjes en dan reed die dwars door de bergen over een weg met grote gaten. En die jeep was natuurlijk echt weer alleen voor Indonesiërs gemaakt want ik was veel te lang en bij elke hobbel knalde ik met m’n hooft tegen het dak tot groot vermaak van de Indonesische chauffeur.
Het uitzicht viel een beetje tegen, het was erg bewolkt en we konden niet heel veel zien. Maar daarna bracht hij ons naar de ‘zwarte woestijn’. Dat was echt heel gaaf, een hele grote zandvlakte maar helemaal zwart. Daarna konden we naar boven lopen om op de rand van de krater van de vulkaan te staan. We mochten niet naar binnen omdat daar te veel gas was. Nagoed vol moed begonnen we de klim naar boven om op de rand van de krater te gaan staan, en ja hoor daar kwam de eerste gigagele gaswolk al weer aandrijven. Naaa de moed zonk me in de schoenen want dit was exact dezelfde wolk als in Blue fire en nu had ik helemaal niks bij me om voor m’n gezicht te houden. Naa daar word je gewoon echt boos van. Hijgend en kuchend kwamen we dus boven, blijkt dat die hele krater vol geel gas zit dat steeds zo hoppa over de rand van de krater heen komt. En moet jij eens raden wie er daar op de rand stonden. Na dat was dus snel klaar. We zijn snel weer naar beneden gegaan en al mijn kleren ruiken weer naar dat smerige gas.
Na eindelijk waren we weer terug bij het hotel en daar kregen we een ontbijtje en bracht de volgende taxi ons verder naar de volgende stad: Malang.
Tenminste dat dachten we. De zwaar luxe taxi bracht ons, nadat we nog een uur gewacht hadden omdat ie een paar lekke banden had, tot en met het dal. Dus ongeveer een uurtje rijden. Daar mochten we uitstappen en wachten op de volgende taxi. Nagoed geen probleem natuurlijk. Haha bleek het geen taxi te zijn maar een giga grote roestige stinkende hete overvolle bus. Ik propte me tussen 2 mensen op de achterbank en viel gelukkig al snel in slaap. Maar toen ik wakker werd kon ik geen kant meer op want van allebei de kanten lagen ze tegen mij aan te slapen. Errrrrg warm zoiets.
In Malang hadden we een backpackers hotel geboekt. Best wel netjes en schoon. Daar even flink uitgerust van onze nachtelijke tripjes de afgelopen dagen.
De volgende dag moesten we de trein nemen van Malang naar Bandung. Dat duurde een kleine 16 uur. De trein was opzich wel te doen, erg mooi uitzicht over allemaal rijstvelden en bergketens met vulkanen. En het eerste stuk was best wel relaxed ik had een bank voor me zelf en kon er zelfs op liggen. Maar het 2e deel kwam er een onverschillige kerel naast me zitten die niks zei en alleen maar sliep en ik kon dus niet meer op m’n bankje liggen.
En je mocht niet roken in de trein, na 16 uur lang niet roken dat kan natuurlijk niet. Maar Mars zei dat ik wel in de wc kon roken. Dat zou niemand door hebben. Haha ik stond dus in die wc lekker een pafje te doen komt er opeens out of nowhere een melding dat iedereen die rookt in de treincoupé of in de WC die word op het volgende station afgezet en kan niet meer mee met de trein. Na we waren nog maar net een uurtje onderweg dus dat wilde ik niet. Kom ik die WC uit, staat daar zo’n treinsoldaat, of hoe je dat dan ook noemt, met zn rug naar me toe. Na ik wist zeker dat ie mijn rook zou ruiken. Dus ik heel zachtjes achter hem langs snel de treincoupe weer ingevlucht en erg schijnheilig weer net doen alsof ik sliep. Die treinreis toch maar niet meer gerookt. Maar de conducteur hier is echt een soldaat, met een baret op enzo en met een revolver en handboeien en een gummiknuppel. Dusja het was niet zo’n conducteur als in Nederland. Dus een beetje meer uitkijken hier in de trein.
In Bandung moest ik mijn Visum laten verlengen en dat ging echt vreselijk. Ik kreeg het er maar niet door en ze begonnen me daar er al aan te herinneren dat ik wanneer ik geen visum kreeg over 5 dagen het land uit moest. Het was zoo raar, ik woon in Papua maar ze hadden perse een adres nodig uit Bandung waar ik zou verblijven. En dat moest in een net documentje aangeleverd worden. De rest van de documenten waren allemaal compleet alleen dat ene documentje nog. Nagoed ze gingen om 3 uur dicht en het was toen 2 uur. We hadden dus 1 uur de tijd om dat document te fiksen. Want de volgende dag zouden we weer doorgaan. Naa wij rennen door die snikhete stad om een goedkoop hotelletje te vinden, na gevonden, wij weer rennen naar een kantoor die dat document voor ons kon maken. Na top wij weer rennen om een kopie ervan te maken in een kopieshop. Na ook binnen wij weer door naar het kantoor van immigratie en ja hoor 5 minuten voor 3 komen we daar binnen. Helemaal rood en bezweet maar op tijd! Het norse vrouwtje bond de documenten samen en ik mocht over een aantal dagen terugkomen. Pfoe dat was echt ff zweten zoiets. Ik weet nog steeds niet zeker of het nu wel goed is maargoed dat gaan we volgende week wel zien wanneer ik terug kom.
Na Bandung zijn we naar Purwakarta gegaan. Supermooi plekje aan de rand van een meer. Erg gave omgeving. Alles was ook supergoedkoop en de mensen waren erg vriendelijk. We sliepen bij de broer van Mars en we mochten z’n scooter gebruiken om een beetje rond te toeren. Zo kwamen we in de kleinste dorpjes met bruggetjes over de rivier van bamboe echt super. Bleek achteraf wel dat een dag nadat wij in dat prachtige, idyllische dorpje geweest waren, er 4 terroristen doodgeschoten waren. En er was een bom gevonden in een van die mooie huisjes. Zo vredelievend waren ze dan toch niet helemaal.
De volgende dag naar Jakarta gegaan, ook weer in een hele volle stinkbus maargoed we gaan gingen nu naar het eindpunt, na Jakarta ga ik weer terug naar Papua. Jakarta is een bizar grote stad, meer dan 23 miljoen inwoners echt giga groot. En alles is modern hier en mooi en netjes, tenminste de delen die ik gezien heb dan. Er zijn ook heel wat krottenwijken in Jakarta heb ik gehoord. Maar die heb ik nog niet gezien. We verblijven in een heel groot huis van een oom van Mars. Echt ideaal.
Die zondag was het KERST natuurlijk, manmanman dat is ff wat andere koek dan in Nederland. Iedereen is moslim hier dus je ziet nergens kerstversiering. Geen kerstliedjes helemaal niks. De kerk waar we naartoe gingen was zwaarbeveiligd. Metaaldetectiepoortjes en wanneer die afging werd je gefouilleerd door een militair. Er stonden 6 zwaarbewapende militairen rondom de kerk om de kerk te beschermen tegen eventuele terroristische aanslagen. Voor de ingang stond een heel groot pantservoertuig om de toegang naar de kerk af te sluiten als er wat zou gebeuren. Erg apart om zo naar de kerk te gaan. Maar de dreiging van bomaanslagen weerhield de mensen niet om te komen want het was mega druk. Ongeveer 3000 mensen in de kerk. Na de kerkdienst ’s avonds gegeten in een Chinees restaurant met alle familie van Mars, als kerstdiner. Was erg gezellig.
Nog even een dagje genieten van de luxe hier in Jakarta en dan ga ik morgen weer terug naar Bandung voor mijn Visum en dan vlieg ik direct weer door naar Papua.
Het uitzicht viel een beetje tegen, het was erg bewolkt en we konden niet heel veel zien. Maar daarna bracht hij ons naar de ‘zwarte woestijn’. Dat was echt heel gaaf, een hele grote zandvlakte maar helemaal zwart. Daarna konden we naar boven lopen om op de rand van de krater van de vulkaan te staan. We mochten niet naar binnen omdat daar te veel gas was. Nagoed vol moed begonnen we de klim naar boven om op de rand van de krater te gaan staan, en ja hoor daar kwam de eerste gigagele gaswolk al weer aandrijven. Naaa de moed zonk me in de schoenen want dit was exact dezelfde wolk als in Blue fire en nu had ik helemaal niks bij me om voor m’n gezicht te houden. Naa daar word je gewoon echt boos van. Hijgend en kuchend kwamen we dus boven, blijkt dat die hele krater vol geel gas zit dat steeds zo hoppa over de rand van de krater heen komt. En moet jij eens raden wie er daar op de rand stonden. Na dat was dus snel klaar. We zijn snel weer naar beneden gegaan en al mijn kleren ruiken weer naar dat smerige gas.
Na eindelijk waren we weer terug bij het hotel en daar kregen we een ontbijtje en bracht de volgende taxi ons verder naar de volgende stad: Malang.
Tenminste dat dachten we. De zwaar luxe taxi bracht ons, nadat we nog een uur gewacht hadden omdat ie een paar lekke banden had, tot en met het dal. Dus ongeveer een uurtje rijden. Daar mochten we uitstappen en wachten op de volgende taxi. Nagoed geen probleem natuurlijk. Haha bleek het geen taxi te zijn maar een giga grote roestige stinkende hete overvolle bus. Ik propte me tussen 2 mensen op de achterbank en viel gelukkig al snel in slaap. Maar toen ik wakker werd kon ik geen kant meer op want van allebei de kanten lagen ze tegen mij aan te slapen. Errrrrg warm zoiets.
In Malang hadden we een backpackers hotel geboekt. Best wel netjes en schoon. Daar even flink uitgerust van onze nachtelijke tripjes de afgelopen dagen.
De volgende dag moesten we de trein nemen van Malang naar Bandung. Dat duurde een kleine 16 uur. De trein was opzich wel te doen, erg mooi uitzicht over allemaal rijstvelden en bergketens met vulkanen. En het eerste stuk was best wel relaxed ik had een bank voor me zelf en kon er zelfs op liggen. Maar het 2e deel kwam er een onverschillige kerel naast me zitten die niks zei en alleen maar sliep en ik kon dus niet meer op m’n bankje liggen.
En je mocht niet roken in de trein, na 16 uur lang niet roken dat kan natuurlijk niet. Maar Mars zei dat ik wel in de wc kon roken. Dat zou niemand door hebben. Haha ik stond dus in die wc lekker een pafje te doen komt er opeens out of nowhere een melding dat iedereen die rookt in de treincoupé of in de WC die word op het volgende station afgezet en kan niet meer mee met de trein. Na we waren nog maar net een uurtje onderweg dus dat wilde ik niet. Kom ik die WC uit, staat daar zo’n treinsoldaat, of hoe je dat dan ook noemt, met zn rug naar me toe. Na ik wist zeker dat ie mijn rook zou ruiken. Dus ik heel zachtjes achter hem langs snel de treincoupe weer ingevlucht en erg schijnheilig weer net doen alsof ik sliep. Die treinreis toch maar niet meer gerookt. Maar de conducteur hier is echt een soldaat, met een baret op enzo en met een revolver en handboeien en een gummiknuppel. Dusja het was niet zo’n conducteur als in Nederland. Dus een beetje meer uitkijken hier in de trein.
In Bandung moest ik mijn Visum laten verlengen en dat ging echt vreselijk. Ik kreeg het er maar niet door en ze begonnen me daar er al aan te herinneren dat ik wanneer ik geen visum kreeg over 5 dagen het land uit moest. Het was zoo raar, ik woon in Papua maar ze hadden perse een adres nodig uit Bandung waar ik zou verblijven. En dat moest in een net documentje aangeleverd worden. De rest van de documenten waren allemaal compleet alleen dat ene documentje nog. Nagoed ze gingen om 3 uur dicht en het was toen 2 uur. We hadden dus 1 uur de tijd om dat document te fiksen. Want de volgende dag zouden we weer doorgaan. Naa wij rennen door die snikhete stad om een goedkoop hotelletje te vinden, na gevonden, wij weer rennen naar een kantoor die dat document voor ons kon maken. Na top wij weer rennen om een kopie ervan te maken in een kopieshop. Na ook binnen wij weer door naar het kantoor van immigratie en ja hoor 5 minuten voor 3 komen we daar binnen. Helemaal rood en bezweet maar op tijd! Het norse vrouwtje bond de documenten samen en ik mocht over een aantal dagen terugkomen. Pfoe dat was echt ff zweten zoiets. Ik weet nog steeds niet zeker of het nu wel goed is maargoed dat gaan we volgende week wel zien wanneer ik terug kom.
Na Bandung zijn we naar Purwakarta gegaan. Supermooi plekje aan de rand van een meer. Erg gave omgeving. Alles was ook supergoedkoop en de mensen waren erg vriendelijk. We sliepen bij de broer van Mars en we mochten z’n scooter gebruiken om een beetje rond te toeren. Zo kwamen we in de kleinste dorpjes met bruggetjes over de rivier van bamboe echt super. Bleek achteraf wel dat een dag nadat wij in dat prachtige, idyllische dorpje geweest waren, er 4 terroristen doodgeschoten waren. En er was een bom gevonden in een van die mooie huisjes. Zo vredelievend waren ze dan toch niet helemaal.
De volgende dag naar Jakarta gegaan, ook weer in een hele volle stinkbus maargoed we gaan gingen nu naar het eindpunt, na Jakarta ga ik weer terug naar Papua. Jakarta is een bizar grote stad, meer dan 23 miljoen inwoners echt giga groot. En alles is modern hier en mooi en netjes, tenminste de delen die ik gezien heb dan. Er zijn ook heel wat krottenwijken in Jakarta heb ik gehoord. Maar die heb ik nog niet gezien. We verblijven in een heel groot huis van een oom van Mars. Echt ideaal.
Die zondag was het KERST natuurlijk, manmanman dat is ff wat andere koek dan in Nederland. Iedereen is moslim hier dus je ziet nergens kerstversiering. Geen kerstliedjes helemaal niks. De kerk waar we naartoe gingen was zwaarbeveiligd. Metaaldetectiepoortjes en wanneer die afging werd je gefouilleerd door een militair. Er stonden 6 zwaarbewapende militairen rondom de kerk om de kerk te beschermen tegen eventuele terroristische aanslagen. Voor de ingang stond een heel groot pantservoertuig om de toegang naar de kerk af te sluiten als er wat zou gebeuren. Erg apart om zo naar de kerk te gaan. Maar de dreiging van bomaanslagen weerhield de mensen niet om te komen want het was mega druk. Ongeveer 3000 mensen in de kerk. Na de kerkdienst ’s avonds gegeten in een Chinees restaurant met alle familie van Mars, als kerstdiner. Was erg gezellig.
Nog even een dagje genieten van de luxe hier in Jakarta en dan ga ik morgen weer terug naar Bandung voor mijn Visum en dan vlieg ik direct weer door naar Papua.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
